شانه شناگران و آسیب‌های مرتبط با آن، به ویژه در میان ورزشکاران رشته‌هایی مانند شنا و واترپولو، از جمله مشکلات رایج به شمار می‌روند. این آسیب‌ها، که اغلب ناشی از سندرم گیر افتادگی (Impingement Syndrome) هستند، به دلیل تکرار بالای حرکات چرخشی شانه در طول تمرینات و مسابقات به وجود می‌آیند. شیوع این اختلال در بین شناگران، به دلیل تکرار حرکاتی با فرکانس بالا که گاهی اوقات به بیش از ۲۰۰۰ بار در یک جلسه تمرینی می‌رسد، بسیار بالاست. این مسئله نشان می‌دهد که چگونه کوچکترین ناهنجاری‌های بیومکانیکی در شانه می‌تواند به مرور زمان به مشکلات جدی‌تری منجر شود.
مفصل شانه، که بر خلاف مفصل لگن، بیشترین حرکت و انعطاف‌پذیری را دارد، برای پایداری خود به طور کامل به عضلات، تاندون‌ها و عناصر کپسولی اطراف خود وابسته است. این وابستگی، شانه را در معرض آسیب‌های مختلف قرار می‌دهد، به ویژه در ورزش‌هایی که نیاز به استفاده مداوم و تکراری از این مفصل دارند.
علائم شانه شناگر
علایم شانه شناگر معمولا به صورت درد مبهم در عمق مفصل شانه ظاهر می‌شود، که اغلب در حرکات بالای سر تشدید می‌یابد. تشخیص دقیق این آسیب‌ها نیازمند معاینه دقیق و بررسی‌های پاراکلینیکی مانند عکسبرداری و MRI است.
عوامل ایجاد شانه شناگر
عوامل متعددی در ایجاد آسیب شانه شناگر دخیل هستند، از جمله ناکافی بودن حرکت Body Rolling در حین شنا، ضعف عضلات روتاتور کاف، عدم تعادل قدرتی بین عضلات، و تکنیک‌های نادرست در حین انجام حرکات شنا. این عوامل باعث افزایش فشار بر روی تاندون‌ها و عناصر کپسولی شانه شده و آن‌ها را مستعد آسیب دیدگی می‌کنند.
درمان شانه شناگر
درمان این آسیب‌ها شامل کاهش فشار تمرینی، اصلاح اشکالات تکنیکی، تقویت عضلات اطراف شانه، استفاده از تکنیک‌های Taping، داروهای ضد التهابی و در مواردی تزریق داخل مفصلی و فیزیوتراپی است. در مواردی که آسیب‌ها شدیدتر باشند، ممکن است نیاز به درمان‌های جراحی باشد.
ورزش واترپولو و آسیب‌های شانه
ورزش واترپولو، با درگیری‌های فیزیکی بالا و نیاز به استفاده قدرتمند از اندام‌های فوقانی، زمینه‌ساز آسیب‌های مختلف شانه است. آسیب‌های شانه در واترپولو می‌توانند شامل آسیب‌های مشابه با شناگران و همچنین آسیب‌های ناشی از درگیری‌های فیزیکی و حرکات پرتابی باشند. این آسیب‌ها نیازمند توجه ویژه به تقویت عضلات اطراف شانه، اصلاح تکنیک‌های پرتاب و استراحت کافی برای جلوگیری از بروز مشکلات جدی‌تر هستند.
سخن پایانی
آسیب‌های شانه در شناگران و واترپولویست‌ها، به ویژه آن‌هایی که ناشی از سندرم گیر افتادگی و فشارهای مکرر ورزشی هستند، نیازمند توجه ویژه‌ای از سوی ورزشکاران و مربیان است. اهمیت آموزش صحیح تکنیک‌های ورزشی، تقویت عضلات اطراف شانه و رعایت دوره‌های استراحت کافی برای جلوگیری از آسیب‌های بلندمدت، بیش از پیش مشخص می‌شود. با اتخاذ رویکردهای پیشگیرانه و درمانی مناسب، شناگران و واترپولویست‌ها می‌توانند از سطح عملکرد بالایی برخوردار باشند و از آسیب‌های احتمالی که ممکن است مسیر ورزشی آن‌ها را مختل کند، اجتناب نمایند.