تمرینات استقامت برای زنان طاقت فرساست اما این برنامه به نوع مسابقه بستگی دارد نه به جنسیت ، یک بررسی روی دانش آموزان امریکایی در سال ۱۹۸۵ که شامل آزمون های حرکتی مختلف بود، نشان داد که بطور متوسط دختران ۱۸ ساله فقط یک بار می توانند بارفیکس بروند، این بررسی همچنین نشان داد که رکورد دراز و نشست یک دقیقه ای در دختران ۱۴ ساله به بیشترین مقدار می رسد و میزان استقامت عضلات شکمی دختران از این گروه سنی به بعد کاهش می یابد.

همچنین آزمون پرش مشخص کرد که بطور متوسط گروه سنی ۱۴ سال دختران مسافت بیشتری را می پرند. در مقایسه، متوسط رکورد پسران در این آزمون بطور محسوس بالاتر و در گروه سنی ۱۸ سال بهتر هم بود.

این آمارها فقط آنچه را که همه می دانند نشان می داد، این که طبیعتا قوای جسمی زنان کمتر از مردان است. این تفاوت ها با این حقیقت قابل توضیح هستندکه در پسران میزان تسترون رشد ماهیچه ها و نمو استخوان ها را افزایش می دهد. در حالی که در دختران افزایش استروژن بر سرعت رشد استخوان لگن و مقدار چربی کپل و ران ها می افزاید.

بعد از سن بلوغ، توده چربی بدن پسران از ۱۶ به ۱۳ درصد کاهش می یابد در حالی که این مقدار در دختران از ۱۸ به ۱۶ درصد افزایش می یابد. تحقیقات نشان داده اند که بسیاری از تفاوت ها میان قدرت زنان و مردان در بستر تفاوت در چگونگی توزیع توده استخوانی، عضلانی و چربی قابل توضیح هستند. دور بازوان زنان کوتاه و ضخامت پوست آن بیشتر از مردان است. این تفاوت در توزیع چربی فراوان و توده ماهیچه ای اندک درمورد بسیاری از تمایزات میان قدرت دو جنس به حساب می آید. زنان حدود ۶۶ تا ۷۵ درصد پاهای شان و ۵۹ تا ۶۰ درصد بازوان شان قوی است.

باوجوداین، تحقیقاتی که از تفاوت های کلی میان ماهیچه و چربی بدن زنان و مردان بدست آمده اند، نشان می دهد که بمنظور متعادل سازی توده استخوانی بدن، گرم به گرم ماهیچه بدن زنان در استقامت و سختی شبیه بدن مردان است.

آیا زنان می توانند به تمرینات استقامت پاسخ دهند؟

در گذشته براین عقیده بودند که تمرینات سخت برای زنان مفید نیست زیرا در افزایش قوای جسمانی آنها تاثیر ندارد. اما بسیاری از تحقیقات اخیر این تئوری را نقض کرده اند. پروفسور جک ویل مور استاد دانشگاه تگزاس نشان داد که پس از برنامه ده هفته ای، زنان ۲۹ درصد در وزنه برداری خوابیده و ۳۰ درصد در وزنه برداری ایستاده پیشرفت نشان داده اند. این درحالی است که مردان ۱۷ درصد و ۲۹ درصد در هر رشتة فوق الذکر پیشرفت کردند. بااین حال مردان عضلات پا و بازوانشان پرورش می یابد حال آنکه در زنان چنین نیست. ویل مور چنین فرضیه پردازی کرد که علت فزونی نیرو در زنان مرهون افزایش توانایی در تقویت رشته های ماهیچه ای و هماهنگ سازی حرکات است. تحقیقات بعدی مبهم هستند ـ برخی بر این باورند که زنان می توانند بطور محسوس مقدار عضلات خود را افزایش دهند و برخی آن را رد می کنند. نتایج تجربی عموما چنین می گویند که دستیابی به تودة ماهیچه ای برایشان سخت است.

اخیرا خلاصه ای رسمی از تمام این تحقیقات درباب تمرینات استقامت برای زنان، از سوی کمیته قوای ملل و انجمن سلامتی در امریکا ارائه گردید، آنان گزارش کرده اند که:

۱- زنان تندرستی، فعالیتهای ورزشی و کاهش آسیبها را بواسطه ورزشهای استقامتی همانند مردان، بهبود می بخشند .

۲- واکنش های روانی مردان و زنان در استفاده از ورزش های سنگین و تمرینات استقامتی مشابه است.

۳- زنان می توانند همان تمرینات و تکنیک های قدرتی را که مردان استفاده می کنند، بکار ببرند.

۴- تفاوت فاحشی میان جنسیت ها و توانایی نیروی جسمی در هر واحد از مقطع ماهیچه ای وجود ندارد. مردان عمدتا قدرت خالص و مطلق تری نشان می دهند، چون ابعاد بدن شان عریض تر و توده استخوانی بیشتر از درصد چربی های شان است.

۵- زنان در پاسخ به تمرینات با مردان برابرند. اگر زنان ورزشکار بخواهند در تمرینات موفق شوند باید اطمینان یابند که ورزش های قدرتی جامع بطورکامل در فهرست تمرینات شان قرار می گیرد. مسابقات برخلاف آنچه تحقیقات آزمایشگاهی می گویند برای تودة استخوانی ضرری ندارند. استخوان های کسی که برنده می شود سریع عمل می کند و این دیگر محشر است. اگر می خواهید برنده باشید باید به قوای خود خوش بین باشید. بنظر من این یک برتری ورزشی است.